Let's live while we're young [Lenobia]

Dzjochar draaide zich verveeld om naar de volgende man die hem aansprak. Hij was op een van de honderden feestjes die vandaag gegeven werden. Allemaal ten ere van het bijna beginnen van de volgende hongerspelen. Zelf had Dzjochar niet echt een duidelijke mening over het hele vermoord-elkaar-gebeuren. De meesten waren voor, vonden het vermakelijk en hun goed recht om ervan te genieten. De zeldzame rebelse types in het Capitool waren over het algemeen wat assertief in hun mening en maakten alles wat met de gehate Hongerspelen te maken had zwart. Dzjochar zweefde een beetje tussen die twee kampen in. Wel vond hij alle drama prachtig, de jurken, de pakken. De interviews waren een hoogtepunt voor hem. En er zelf aan mee werken. Dat was gewoon.. Een droom.

Nou. Het feest begon hem te vervelen, eveneens als de saaie mensen die er waren. Ze waren allemaal strak in pak. De enige variatie die je dan overhield was.. De kleur van je stropdas. Spannend, nietwaar? Blauw, rood of groen. Wat een variatie. Nee, daarover was Dzjochar erg kritisch. Zelf droeg hij een felblauw shirt met digitale pixels erin. Erop stond een wit wolkje dat lachend op en neer stuiterde. Die bewoog doordat de pixels als een soort tvscherm functioneerden. Hij droeg een donkerblauwe broek, weer lichtblauwe schoenen en een muts met een soort llama erop. Zijn gezicht liet een grote lach zien, zijn ogen sprankelden vol enthousiasme. Zodra hij verlost was van de zeurpieten en saaie zakken was hij onmiddelijk weer blij. De eerste jongedame die hij zag bekeek hij lachend. Van achteren, dat wel. Met een charmante grijns, scheef op zijn jeugdige gezicht geplakt kwam hij naderbij. Zijn hand landde zachtjes op haar schouder, wat vast de aandacht van de vrouw zou trekken. ''Hey daar, goedenavond.'' sprak hij, hoewel de formele groet niet leek te passen bij de pretlichtjes die in zijn ogen dansden. ''Ik ben blij te zien dat ik toch niet de enige onder de vijftig ben die op dit feest terecht gekomen is. Wat is je naam als ik vragen mag?'' Hij nam een klein slokje van zijn wodka lime, zijn blik nog steeds op de ander richtend met een openheid die de soms ietwat botte jongeman lang niet altijd bezat. Wijt het maar aan de drank..

[Voor Lenobia only.]
[Ze bevinden zich dus op een feestje met allerlei oude mannen en vrouwen x3 Random ja.~]
[Hoop dat je er wat mee kan ^^]

Met een zucht liet Lenobia zich op een van de barkrukken vallen. Ze had er echt genoeg van en vroeg zich af waarom ze er ook maar een seconde over nagedacht had dat dit feest voor wat afleiding zou kunnen zorgen. Iedereen was zeker boven de vijftig en in het grijs en kleurloos gekleed. Niet dat ze daar iets tegen had, ze droeg zelf voornamelijk ook zwart, maar om de een of andere reden beklemde het de doodsaaie sfeer meer en meer. Nu droeg ze kleurrijkere Kledij, puur en alleen omdat ze zich dan meer kon laten gaan. De rode cocktailjurk sloot perfect aan, hoewel haar pumps nog altijd zwart waren. Ze had het niet zo erg op de uitbundige stijl van het Capitool, maar moeilijk toegegeven hield ze ervan zo vaak mogelijk nieuwe kleding te kopen en te dragen. Daarom werkte ze bij De Spelen, maar natuurlijk ook omdat ze het haar teleurstelde dat ze er zelf niet aan kon deelnemen. Het paste niet bij de houding die ze nu normaal gesproken tegenover andere aannam. Lenobia hief haar hand om de aandacht van de barman te trekken (ook al een oude vent) en bestelde een Amaretto. Drank maakte haar losser en vriendelijker, wat ze haatte. Maar goed, misschien was drank het enige wat deze avond nog enigszins zinvol zou kunnen maken.

Verveeld draaide Lenobia rondjes met haar vinger om de rand van het glas. Nee, het was niet bepaald leuker geworden. Het was nog steeds een kleurloze boel, voor het geval ze zou denken dat daar ooit verandering in zou komen. Net toen ze nog eens een sterke drank wilde bestellen, omdat het er toch niet beter op zou worden, voelde ze uit het niets een hand die op haar ontblote schouder werd gelegd. Lenobia verstijfde. Toen ze een stem hoorde die haar toesprak: ''Hey daar, goedenavond.'', draaide ze zich in een beweging om op de barkruk en sprong er, ondanks haar hakken, soepel af. Ze belandde voor een uitbundig en vrolijk geklede en kijkende jongere man. Zijn ogen twinkelde, wat goed bij hem paste. Lenobia trok een van haar perfect geëpileerde wenkbrauwen op, en liet haar blik langs hem glijden. Hij was helemaal in het blauw gekleed, weliswaar verschillende tinten, op zijn muts na, die een of andere lama voor moest stellen. Nog opvallender was het wolkje op zijn T-shirt, dat vrolijk heen en weer danste. Ze liet haar wenkbrauw weer zakken en groette terug met een enkele: "Goedenavond." Ze bleek tenminste niet de enige in haar kleding. Maar hij was en bleef een onbekende die zojuist een hand op haar schouder had gelegd. ''Ik ben blij te zien dat ik toch niet de enige onder de vijftig ben die op dit feest terecht gekomen is. Wat is je naam als ik vragen mag?'' Lenobia kneep haar ogen wat nauwer. Het eerste was beslist waar, daar was ze het met hem over eens, maar wist hij niet wie ze was? Ze snoof. Hij had niet het recht naar haar naam te vragen, en zeker niet voordat ze zijn naam wist. De onbekende jongen nipte aan zijn drank, zo te zien een soort Wodka. Misschien was het de drank, die hem zich het niet liet opbrengen te zien wie ze was. Zoals Lenobia al zei, drank maakte haar veel te aardig en vergevingsgezind. Ze sloeg alleen maar haar armen over elkaar en glimlachte. "Lenobia LaFonte, je weet wel, die ene chick van die gast die de baas over iedereen is." Haar sarcastische toon en glimlach zouden hem niet kwellen en om die reden Lenobia zelf wel.

//Kleding; woord van de dag

In de zee van grijs en saai was dit rood als een oase. Geen oase van rust en vrede. Oh nee, rood was passie en power. Een krachtige dame in de bloei van haar leven, als een prachtige ontluikende bloem, ten midden van de grijze stoeptegels. Een klein wondertje en net wat hij nodig had om deze oersaaie avond te overleven. Dus hij legde zijn hand op haar schouder, de warmte van haar huid beloofde al veel goeds. Hij trok haar aandacht, zo erg snakkend naar een beetje frisheid dat hij wel moest. Alle oude mannetjes die al decennia lang spreekwoordelijk bezig waren met het uitzoeken van hun grafkist. Het was gewoon zo deprimerend. Die oude gerimpelde vrouwen al helemaal, met hun zuurpruimmonden en hangende oogleden. Nee, Dzjochar had er helemaal genoeg van gehad, tot hij dus deze slanke dame van achteren had gespot. Precies op tijd, hij was immers op weg geweest naar de nooduitgang om daar onopvallend weg te slippen. Wellicht dat hij zichzelf zo tot middernacht geamuseerd kon houden.

Ze draaide om, haar bruine haren dansten om haar hoofd heen. Hij grijnsde in een automatisme. Good lord, waarom had hij haar niet eerder gezien. Dat zou zijn hele dag, die zich zo traag voorgesleept had, honderd keer beter kunnen maken. "Goedenavond." Hmm, kortaf. Haar melodieuze stem was echter al genoeg voor deze jongeman. Rustig dronk hij nog wat van zijn godendrank, zoals Dzjochar het zelf beschouwde. "Lenobia LaFonte, je weet wel, die ene chick van die gast waar iedereen de baas over is." Hij haalde lachend zijn schouder op, half verontschuldigend. Bij haar naam ging wel een lichtje branden, maar door haar afkomst kwam dat niet. Een liefhebber van geschiedenis was hij nooit geweest. ''Sorry dat ik je niet herkende, dearest Lenobia. Ik vrees dat ik ondanks mijn scherpte door de slaapverwekkendheid hier een beetje weg gedoezeld was.'' Door de wodka smolt zijn botheid grotendeels weg, hij lachte meer dan hij gewend was. ''Mijn naam is Dzjochar Nas Narconon, je mag ook Djo of Joe zeggen.'' Voor veel mensen was zijn Russische naam veel te verwarrend. Ze braken hun tong erover als ze het ook maar probeerden uit te spreken. ''Wacht.. Jij hebt je ook geplaatst als designer voor dit jaar, toch?'' Dus dát was waar hij de naam van herkende. Gemoedelijk lachend keek hij haar aan, plaatste zijn glas op de bar rand en ging tegelijkertijd zitten op de kruk. Met zijn voeten schommelde hij wat heen en weer, energie welde in hem op. ''Weet je al welk district je onder je hoede krijgt?''

Bij het horen van Lenobia's naam gleed er herkenning over zijn gezicht heen. Eindelijk. Ze had er een hekel aan als burgers niet wisten wie ze was. Lenobia was belangrijk en ze had er geen problemen mee dat iedereen dat wist. ''Sorry dat ik je niet herkende, dearest Lenobia. Ik vrees dat ik ondanks mijn scherpte door de slaapverwekkendheid hier een beetje weg gedoezeld was.'' Ja, de slaapverwekkendheid. Eerder de drank, als ze had gezien dat hij weer eens een slok van zijn Wodka nam. Tja, ze hield nou eenmaal van oordelen over andere. Dat maakte dat ze zich perfect en beeldschoon voelde en bovendien hoger dan iedereen, zoals het hoorde. Haar rang was alles wat ze had en ze was niet van plan dat ooit voor iets of iemand op te geven. Ze was blij dat er eindelijk iemand was die dit feestje wat levendiger zou kunnen maken, iemand die wat kleur zou kunnen brengen in de zee van gelijkenis. Lenobia vroeg zich af waarom de meeste mensen die een baan hadden in De Spelen zich zo saai kleedde en hun geliefde tributen als kunstwerkjes behandelden. Het was vreemd dat zij zich zo terugtrokken in tegenstelling van de rest van de Capitoolbewoners, die kosten wat het kost op moesten vallen. Die willekeurige gedachte verliet haar hoofd meteen weer toen hij weer begon te spreken. ''Mijn naam is Dzjochar Nas Narconon, je mag ook Djo of Joe zeggen.'' Dat leek er meer op, hij hoorde zich aan haar voor te stellen met zijn volledige naam, hoewel ze inderdaad niet de moeite zou nemen die ooit uit te spreken, vooral niet nu ze best wat achterover had geslagen. Zijn voornaam was best vreemd, zelfs voor hier in het Capitool, waar de meeste namen nog nooit waren uitgesproken. Misschien was hij inderdaad een vreemdeling en had hij haar daarom niet herkend. Op de manier hoe hij praatte kon ze niet veel afleiden, want ten eerste was ze nog nooit ergens buiten Panem geweest en ten tweede praatte bijna iedereen in De Hoofdstad met een ander accent. Ach, wat maakte het ook uit, het ging er om dat hij nu in ieder geval wist met wie hij te maken had. Lenobia slaagde erin een verwrongen glimlach op haar gezicht te toveren en met moeite te zeggen; "Aangenaam kennis te maken, Djo." Zoals ze al zei, drank maakte haar stukken aardiger. Ze had het idee dat ook Dzjochar veranderde door zijn glas en veel meer praatte dan eigenlijk de bedoeling was, maar daar had ze in principe niets op tegen. ''Wacht.. Jij hebt je ook geplaatst als designer voor dit jaar, toch?'' Ze had zin er alweer iets sarcastisch tegen aan te gooien, maar toen realiseerde ze zich dat dat waarschijnlijk de enige reden was dat hij haar naam had herkend, en niet omdat ze de dochter van de President was. Eigenlijk zou ze dat nog eens moeten zeggen, maar ze rolde alleen maar met haar ogen, van mening dat het beter kon zijn het maar op te geven. "Inderdaad." Ze was en bleef kortaf, wat niet zo beleefd was, drank of niet. Iemand die niet wist we ze was, hoefde ook niet haar hele levensverhaal te horen. Hij hoefde ook niet te weten dat het haar koud liet dat de kinderen die ze in handen gedrukt kreeg even later doodleuk vermoord zouden worden. Het was vanaf het moment dat ze was omgeslagen een droom geweest De Spelen te winnen, maar ook een die nooit verwezenlijkt zou kunnen worden. Dat wist ze. Dit kwam misschien het dichtstbij. En ze moest de wereld laten denken dat ze zo ontzettend aardig en lief was. Gatver. Ze had die glimlach eigenlijk wel van Djo's gezicht af willen slaan, of gewoon gezegd willen hebben dat ze maar eens ging, maar hij nam plaats een barkruk naast die waar zij had gezeten en ze was noodgedwongen weer terug te gaan zitten. Hyper als hij was over wat dan ook, schommelde zijn voeten kinderlijk onder zijn zitplaats heen en weer. Lenobia onderdrukte de neiging weer met haar ogen te gaan rollen of zo stiekem als dat kon wat verdovende middelen zijn volgende drankje in te ketsen. Het zag er niet bepaald zo uit, maar onder haar poppengezichtje woelde de vreselijkste lugubere ideeën. ''Weet je al welk district je onder je hoede krijgt?'' Vroeg hij, totaal opgegaan in het onderwerp van de conversatie. Lenobia knipperde onschuldig met haar ogen, terwijl ze eigenlijk misselijk werd van die vraag. Ze had nog geen idee, maar er bestond natuurlijk een kans dat zij hetzelfde district opgezadeld kregen. Dat was gewoonweg misselijkmakend. Niet perse de gedachte met hem samen te werken, maar de gedachte met wie dan ook samen te moeten werken. Ze besloot zo dicht mogelijk bij de waarheid en in haar rol te blijven. "Ik heb werkelijk nog geen idee, maar ik hoop natuurlijk vurig op District 1 of 2." Iedereen hoopte op de rijkere en sterkere districten, maar eigenlijk zei ze zomaar iets. Misschien moest ze er nog even over nadenken, dan had meneer Lama zojuist daadwerkelijk een goede vraag gesteld.

//Ik kon er echt niet meer bij verzinnen dan 1 zin
//O, en sorry dat Lena zo gemeen moet doen, maar ik voelde me oprecht gevleid xD

Dit meisje was zo gedistantieerd. Het was interessant. Ze was anders, ze was als een blok ijs. En hij zou er met hamer en al op af gaan om tot haar diepe kern binnen te dringen. "Aangenaam kennis te maken, Djo." De drank had op hem weinig effect, aangezien zijn pleegvader hem al sinds jongs af aan met alcohol in contact had gebracht. Het waren meer haar ogen die hem betoverden. Nee, Djo, nee. Niet vallen voor een dame die over enkele weken je concurrentie zijn zal. Dat is niet handig.
Want hij herkende haar naam. Een beetje laat, maar toch. Zij was ook een designer. En dat betekende dat ze dezelfde interesses had. Maar ook dat ze een concurrent zou kunnen worden. Grote kans daarop. Er waren immers 12 districten, 24 mannen en vrouwen. Ja, hij kon er maar beter niet op hopen zeer goed met haar bevriend te geraken. Ach, dromen mocht altijd, toch?
"Inderdaad." Dacht ze hem soms af te schrikken door telkens zo kortaf te doen? Want dat zou zeker niet werken. Als je jarenlang met meneer Narconon in één huis gewoond had.. Dan wist je wel wat stilte was. En ook hoe je dan wanhopige pogingen kon ondernemen om het gesprek gaande te houden. Door telkens vragen te stellen. Dat werd meestal als irritant bestempeld. Maar uit zijn jeugd had Dzjochar dit meegekregen, helaas: Negatieve aandacht is ook aandacht en is beter dan niets. Genegeerd worden was voor hem totaal vreselijk. ''Weet je al welk district je onder je hoede krijgt?'' Vragend namen zijn ogen onmiddelijk de kans om haar gezicht weer in zijn geheugen in te graveren. Zo zou hij haar niet gauw vergeten. "Ik heb werkelijk nog geen idee, maar ik hoop natuurlijk vurig op District 1 of 2." Hij haalde zijn schouders op, niet geheel overtuigd. ''Haha, dat is je dan van harte gegund. Ik zal voor je duimen.'' sprak hij plagerig. Na een korte stilte waarin hij een ijsblokje uit het glas viste en met zijn kiezen vermaaldde praatte de jongeman weer verder. ''Nah, als ik kiezen mocht..'' Hij was even stil en staarde naar de muur in de verte. ''Well, ik heb een aantal goeie ideeën voor Districten vier, vijf en zeven. Dus ik denk dat dat wel opweegt tegen de minder goed voorbereidde tributen.'' Hij was zoals altijd een jongen met een eigen willetje en een eigen mening. En hij begon al te vermoeden dat er meer achter dit meisje zat dan lieve lachjes en de brave dame die ze nu speelde. ''Hmm. En, vind je het erg dat ik je ben komen storen, Len? Eerlijk?'' Hij keek haar aandachtig aan, hopend op wat meer informatie over haar.

[Sorry voor de randomness x:]