[Dump] ṝōȳāŀ ǥṝāvē

Oke, even serieus. Voor alle duidelijkheid; dit is geen dagboek. Alsjeblieft zeg. Dagboeken zijn voor absolute softies die creperen in elfenstof en eenhoorns. Dit is een logboek. O, gatver, het klink precies even erg. Als een dagboek van een jongen die niet wil toegeven dat hij eigenlijk hartstikke gay is. Dit is echt niets voor mij. En ik zweer dat het niet mijn idee was. (Ja, dat kan je beter geloven, want mijn nagels kunnen niet wachten je gezicht open te krabben.) Mijn vader vond dat het tijd werd te werken aan mijn 'hoffelijke gedrag'. Ga-haap. Alsof ik daarop zit te wachten. Ik weet dat de dochter van de president zich niet zo hoort te gedragen, maar het is echt niet mijn schuld. Mijn moeder had ons gewoon niet in de steek moeten laten, met haar egoïstische Capitolische reet. Dat was dan ook wat mijn tegenargument betrof. Natuurlijk zorgde ik, met moeite, dat ik de woorden iets verdraaide wat het 'reet'-gedeelte besloeg, maar toch eindigde het in een knallende ruzie. De huishoudsters verstopten zich massaal in de keuken (lafbekken) en ik stond naar mijn tierende vader te luisteren (nou ja, stond te acteren of ik luisterde, wat overigens echt een van mijn talenten is) en zei helemaal niets. Toen begon ik te huilen, niet echt natuurlijk, het doet me echt niets als hij tegen me schreeuwt of een preek houdt, al laat hij het omroepen op de televisie. Maar ik ben blijkbaar de meest getalenteerde actrice die Panem ooit gekend heeft, op die historicus van een Peeta Mallark na dan, en hij zwichtte er zowaar voor. Hij stopte met schreeuwen en legde zijn hand op mijn schouder. Toen besloot hij bijna fluisterend 'dat ik maar eens een psycholoog moest gaan bezoeken'! Nou, dat pikte ik echt niet, maar ik kon me er met geen mogelijkheid tegen verzetten. De volgende dag nog kwam er een of andere teef die zichzelf 'gediplomeerd' durfde te noemen en het was haar idee om mijn woede en agressie op te schrijven in een "dagboek" (nog steeds kan ik daaraan alleen nog maar denken gepaard met het walgelijke beeld van een roze eenhoorn). Ze leest het niet, natuurlijk. Nou, ik mag hopen voor haar dat ze het niet leest, anders kan ze wel eens problemen krijgen met mijn vuist in haar gezicht. Nou, wahoo, het werkt, kijkt U maar, ik schrijf agressie van me af! Not. Dit is echt de grootste bullshit ooit. Het verbaast me dat ik het daadwerkelijk doe. Dus al bij al wachten we alle gespannen de dag af dat ik een poëtisch wonder word.